Hanefî Fıkhında Ücretli Çalışma: Ecir-i Müşterek ve Ecir-i Has
Ecir-i Müşterek (İşe Bağlı Ücret)
Ecir-i müşterek (herkese iş yapan, yani götürü çalışan): İş yapmadıkça ücreti hak etmeyen kişidir. Doktor, inşaat şirketleri, kara, hava ve deniz taşımacılığı şirketleri ve terzi gibi sadece bir kişi için ve belli bir süreliğine çalışmayan kişi ve kuruluştur.
Ecir-i Has (Süreye Bağlı Ücret)
Ecir-i has (süreye göre çalışan görevli): İş yapmasa da kendisini o süre boyunca teslim etmesi sebebiyle ücreti hak eden kişidir.
Buna örnek, kamuda veya özel sektörde çalışan görevlilerdir. Özel denmesi, sadece çalıştıran / görevlendiren kişiye çalışmasındandır. Dolayısıyla üzerinde akit yapılan şey onun kendisini teslimidir. Dolayısıyla o sürede başkasına çalışması olmaz. Kendisini bu süre zarfında teslim ederse ve ücret bunun karşılığı olarak belirlenmişse, onu hak eder. Çalışmasını engelleyecek hastalık ve benzeri bir mani olmadığı sürece de bu onun hakkıdır.
Her kim birisini kendisine çalışması için kiralarsa, başkasına çalışmamasını şart koştuğunda o ecir-i has olur. Başkasına çalışırsa, çalıştığı kadarın ücreti kesilir.
Kaynak: Esad Muhammed Said es-Sağirci / Delilleriyle Hanefi Fıkhı / bkz: 534-535
