En’am Suresi, Mushafı Şerif’in başladığı yedi uzun süre içinden, Mekkî dönemin başlarında nazil olan bir suredir.
En’am Suresi: Nazil olmakta olan Kur’an’ın ilk hitap çevresi, Allah (c.c.)’tan habersiz ve O (c.c.)’nun vahdaniyetini inkar eden putperestlerdi. Bu putperest toplum, putlarına karşı tutucu, atalarından aldıkları geleneklerine sıkı sıkıya bağlı ve düşünce hürriyetine davet eden her çığlığa, şiddetle karşı çıkan bir toplumdu.
Ancak Kur’an-ı Kerim, Allah (c.c.)’ı anlatırken sürekli ikna etmeye ve delilleri artırmaya dayandı. Allah (c.c)’ı anlatırken de, O (c.c)’nun yüceliğini açığa çıkaran, nefislerdeki, yerlerdeki ve göklerdeki ayetlerine dikkat çeken ve cahiliyye karanlıklarının üzerini örtmüş nefislerdeki, fıtrat kalıntılarından olan Allah (c.c) korkusu ve tevbe edip O (c.c)’na dönme duygusunu harekete geçiren sözler söylemiştir.
En’am Suresi, tüm sûreyi kaplayan iki özellikle diğer surelerden ayrılmaktadır. Bunlar; düşmüş olduğu çukurdan çıkararak Arap Aklı’nı yeniden oluşturma (takrir) ve yeniden canlılık kazandırmanın (telkin) çokluğudur.
- Takrir; Uluhiyetle ilgili konulardan herhangi birisiyle ilgili sınırlı ve anlaşılır bir hüküm göndermektir.
Kaynak: Muhammed Gazali / Kur’an’ın konulu Tefsiri / bkz: 141
