Gafletimiz ve kasvetimiz kendi kendimizi murakabe etmemize mani olmuştur. Ne göçün yakınlığı bizi uyandırıyor, ne günahların çokluğu harekete geçiriyor, ne de sonucun tehlikesi bizi ürpertiyor?
Dünyada mal kazanmak istediğimizde, ekeriz, dikeriz, ticaret yaparız, denizlerde ve karalarda seyahat ederiz, rızıklarımızı temin peşinde tehlikelere maruz kalırız, bütün gücümüzle çalışırız. Sonra gözlerimiz ebedi varlığın, padişahın tarafına çevrilince sadece dilimizle: Allah’ım, bizleri bağışla, bize merhamet et demekle yetiniriz. Halbuki kendisine umut bağladığımız Allah Teala (c.c) Hazretleri şöyle buyurmuştur:
- Hakikaten insan için kendi çalıştığından başkası yoktur (Necm Süresi 39)
- Çok aldatıcı (şeytan) da sakın sizi Allah ile aldatmasın (Fatır Süresi 5)
- Ey insan! O (lütfü) keremi bol Rabbine karşı seni aldatan ne? (İnfitar Süresi 6)
Sonra, bütün bu ikazlar bizleri uyandırmıyor, gurur ve kuruntularımızın vadilerinden çıkarmıyor! Eğer Allah Teala eksiklerimizi telafi edeceğimiz tevbe-i nasuh ile bize lütuf buyurmazsa bu hal korkunç bir uçurumdur!
Kaynak: İmam-ı Gazali / İmam-ı Gazali’den Müminlere Vaazlar / bkz: 625-626
